ΕΡΩΤΗΣΗ Νο4 ΕΦΗΜΕΡΙΔΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ

                                         ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΑΓΙΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ

  Εφόσον η προσκύνησις (αγίων) προσώπων θεωρείται από τούς ετεροδόξους ως λατρεία και απαγορεύεται ρητώς από την Αγία Γραφή (Ματθ. δ:10, Αποκ. ιθ:10, κβ:9), κι εφόσον η προσκύνησις αρμόζει μόνον εις τον Θεό, γιατί εις την Αποκάλυψη (γ:9) ο ίδιος ο Χριστός, απευθυνόμενος εις τον εκλεκτόν του επίσκοπο τής εν Φιλαδελφεία εκκλησίας, προτρέπει κι επιβάλλει την προσκύνησιν (αγίων) προσώπων λέγοντας, ότι θα κάμει ακόμη και τούς εχθρούς του να έλθουν να τον προσκυνήσουν ενώπιον τών ποδών του;

                                    ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΚΥΡΙΟΥ ΦΩΤΙΟΥ ΚΑΛΛΙΟΥ

   Στο τέταρτο ερώτημα παραθέτε μόνοι σας εδάφια όπως το Ματ. 4:10 που λέγει: Τότε ο Ιησούς τους είπε: «Φύγε Σατανά! Διότι είναι γραμμένο: ‘Τον Ιεχωβά τον Θεό σου πρέπει να λατρεύεις και σε αυτόν μόνο πρέπει να αποδίδεις την ιερή υπηρεσία σου’» Μ.Ν.Κ. Και το Αποκ. 19:10 λέγει: ‘Τότε έπεσα κάτω μπροστά στα πόδια του για να τον λατρέψω. Αλλά μου λέει: «Πρόσεχε! Μην το κάνεις αυτό! Εγώ απλώς είμαι σύνδουλος δικό σου και των αδελφών σου οι οποίοι έχουν το έργο της επίδοσης μαρτυρίας για τον Ιησού. Τον Θεό λάτρεψε, διότι εκείνο που εμπνέει τη προφητεία είναι το να δοθεί μαρτυρία για τον Ιησού». (Αποκάλυψη 22:9) «Αλλά μου λέει: «Πρόσεχε! Μην το κάνεις αυτό! Εγώ απλώς είμαι σύνδουλος δικό σου και των αδελφών σου που είναι προφήτες και εκείνων που τηρούν τα λόγια αυτού του ρόλου. Τον Θεό λάτρεψε».

  

   Μετά από αυτά τα εδάφια παραθέτετε το Αποκ. 3:9 για να διακιολογήσετε την λατρεία σας προς τις εικόνες. Το εδάφιο λέγει: «Δες! Θα δώσω εκείνους από τη συναγωγή του Σατανά που λένε ότι είναι Ιουδαίοι, και εντούτοις δεν είναι αλλά λένε ψέματα- δες! θα τους κάνω να έρθουν και να προσκυνήσουν μπροστά στα πόδια σου και θα τους κάνω να γνωρίσουν ότι σε αγάπησα».

   Προσκύνηση σημαίνει υπόκλιση, γονάτισμα, βαθιά κάμψη του σώματος ή άλλη κίνηση που δηλώνει υποταγή, ή απλώς απόδοση σεβασμού. Σε πολλές περιπτώσεις χρησιμοποιήται κατάλληλα για την απόδοση των λέξεων χισταχαβάχ του πρωτότυπου εβραϊκού κειμένου και προσκυνέω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου. Το ρήμα χισταχαβάχ σημαίνει βασικά «υποκλίνομαι, σκύβω». Τέτοιου είδους υπόκλιση μπορεί να αποτελούσε πράξη απόδοσης σεβασμού ή τιμής σε έναν άλλον άνθρωπο, όπως κάποιον βασιλιά, τον αρχιερέα, κάποιον προφήτη ή άλλο πρόσωπο σε θέση εξουσιας, έναν μεγαλύτερο συγγενή ή ακόμη και σε ξένους ως πράξη φιλοφρόνησης.

   Ο Αβραάμ προσκύνησε τους Χαναναίους γιους του Χετ από τους οποίου ήθελε να αγοράσει έναν τόπο ταφής. Η ευλογία του Ισαάκ προς τον Ιακώβ προέβλεπε ότι θα τον προσκυνούσαν οι εθνότητες και οι ίδιοι οι ‘αδελφοί’ του.

   Από τα παραπάνω παραδείγματα γίνεται σαφές ότι ο εν λόγω εβραϊκός όρος από μόνος του δεν έχει κατ’ ανάγκη θρησκευτική χροιά ούτε υποδηλώνει οπωσδήποτε λατρεία. Η προσκύνηση ανθρώπων ως πράξη απόδοσης σεβασμού ήταν αποδεκτή, αλλά η προσκύνηση οποιουδήποτε άλλου ως Θεού πέραν του Ιεχωβά απαγορευόταν από αυτόν. (Εξ. 23:24, 34:14) Παρόμοια η λατρευτική προσκύνηση θρησκευτικών εικόνων ή οποιουδήποτε δημιουργήματος καταδικαζόταν ρητά. (Εξ. 20:4,5, Λευ.26:1, Δευ. 4:15-19, Ησ 2:8,9,20,21) Συνεπώς, στις εβραϊκές γραφές, όταν ορισμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά πρόσπεσαν σε αγγέλους, το έκαναν απλώς για να δείξουν ότι τους αναγνώριζαν ως εκπροσώπους του Θεού και όχι για να τους προσκυνήσουν ως θεούς.

   Το ρήμα προσκυνέω του ελληνικού κειμένου παρουσιάζει μεγάλη αντιστοιχία με το ρήμα χισταχαβάχ του εβραϊκού, καθώς μεταδίδει την ιδέα τόσο της προσκύνησης πλασμάτων όσο και της λατρείας του Θεού ή κάποιας θεότητας. Ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται η προσκύνηση ίσως δεν είναι τόσο εμφανής στο ρήμα προσκυνέω όσο στο ρήμα χισταχαβάχ, δεδομένου ότι ο εβραϊκός όρος μεταδίδει παραστατικά την εικόνα της υπόκλισης ή της βαθιάς κάμψης του σώματος. Οι λόγιοι θεωρούν ότι η λέξη του ελληνικού κειμένου παράγεται από το ρήμα κυνέω που σημαίνει ‘φιλώ’. Η χρήση αυτής της λέξης στο πρωτότυπο κείμενο των Χριστιανικών Ελληνικών  Γραφών (όπως και στην Μετάφραση των Εβδομήκοντα, μία μετάφραση των Εβραϊκών Γραφών) δείχνει ότι τα άτομα, στις πράξεις των οποίων εφαρμόζεται η λέξη, πρόσπεσαν ή υποκλίθηκαν βαθιά. – Ματ. 12:11,  18:26,  28:9.

   Όπως συμβαίνει με τον εβραϊκό όρο έτσι και εδώ πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα συμφραζόμενα προκειμένου να προσδοριστεί αν το ρήμα προσκυνέω αναφέρεται απλώς σε εκδήλωση μεγάλου σεβασμού ή σε έκφραση θρησκευτικής λατρείας. Όποτε υπάρχει άμεση αναφορά στον Θεό (Πρ. 7:43, Απ 9:20), είναι προφανές ότι η πράξη αυτή υπερβαίνει τα όρια της αποδεκτής ή εθιμοτυπικής προσκύνησης ανθρώπων και υπεισέρχεται στο πεδίο της λατρείας. Παρόμοια, όποτε δεν δηλώνεται το αντικείμενο της προσκύνησης, εννοείται ότι αυτή απευθύνεται στον Θεό (Ιωάν. 12:20, Πράξ. 8:27, 24:11. Εβρ. 11:21, Αποκ. 11:1). Από την άλλη πλευρά, η ενέργεια εκείνων «από τη συναγωγή του Σατανά» που αναγκάζονται «να έρθουν και να προσκυνήσουν» μπροστά στα πόδια των Χριστιανών σαφώς δεν αποτελεί λατρεία. (Ενόραση, τόμ.2, σελ.784-785)

                      ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ        

                                         ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΟΥ ΚΑΙ  ΣΥΝΕΡΓΑΤΩΝ

   Αγαπητέ κύριε Κάλλιο, δεν σάς κρύβουμε την λύπη μας όταν αναγνώσαμε την παρούσα απάντησή σας, διότι διεπιστώσαμε ότι δώσατε, όχι μία δική σας απάντηση  η οποία να προέρχεται από την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σας σκέψη και την ΔΙΚΗ ΣΑΣ κρίση και λογική, αλλά προτιμήσατε να αναλωθείτε εις ένα cope-paste από την Βιβλική Εγκυκλοπαίδεια τής Σκοπιάς Ενόραση, τόμ.2, σελ.784-785.

                 Η ΣΚΟΠΙΑ ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΣΧΕΤΙΚΗ Ή ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ

                 ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ Η ΣΚΟΠΙΑ ΠΑΡΟΔΗΓΕΙ ΤΟΥΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

   Ευθύς αμέσως, αγαπητέ κύριε Κάλλιο, θα παραθέσουμε ντοκουμέντα από τις εκδόσεις τής Σκοπιάς εις τα οποία είναι εμφανέστατο, ότι δεν αποδέχεται την λεγομένη σχετική ή τιμητική προσκύνηση, που απευθύνεται εις αγγέλους ή ανθρώπους, ώστε να φανεί το πόσο αντιφάσκει με το κείμενο που επιλέξατε να αντιγράψετε το οποίο λέει, ότι η προσκύνηση χριστιανών αγίων προσώπων «σαφώς δεν αποτελεί λατρεία» (Ενόραση, τόμ.2, σελ.785 και Σκοπιά, 15.04.1971, σελ.254)

                        Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΑΥΙΔ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΦΗΤΗ ΝΑΘΑΝ

«Ιδού Νάθαν ο προφήτης. Και εισελθών ενώπιον τού βασιλέως, προσεκύνησε τον βασιλέα κατά πρόσωπον αυτού έως εδάφους» (Α΄ Βασ. 1:23 Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα).

«‘Ο Νάθαν ο προφήτης είναι εδώ!’ Κατόπιν ήρθε μπροστά στο βασιλιά και πρόσπεσε στο βασιλιά με το πρόσωπό του μέχρις εδάφους» (Α΄ Βασ. 1:23 Μ.Ν.Κ.)

   Ο προφήτης Νάθαν προσκύνησε έως εδάφους τον βασιλέα Δαυίδ, ως εκδήλωση τιμής εις το βασιλικό του αξίωμα, αλλά και ως μία περίλαμπρη απόδειξη, ότι επιτρέπεται η προσκύνηση ανθρώπου ως εκδήλωση τιμής και σεβασμού. Επειδή όμως η Σκοπιά διαφωνεί και δεν αποδέχεται σχετική ή τιμητική προσκύνηση, μετέφρασε το ρήμα ‘προσκύνησε’ (וַיִּשְׁתַּ֧חוּ - way·yiš·ta·ḥū) τού Εβραϊκού κειμένου με το ρήμα ‘πρόσπεσε’. Γιατί άραγε, αγαπητέ κύριε Κάλλιο; Διότι η Σκοπιά αρνείται πεισματικά την αλήθεια αποδόσεως σχετικής ή τιμητικής προσκυνήσεως εις τούς αγγέλους και ανθρώπους, γι’αυτό δε τον λόγο χρησιμοποίησε το όρο ‘πρόσπεσε’ αντί τού όρου ‘προσκύνησε’ που έχει το θεόπνευστο κείμενο. Με αυτόν τον τρόπο ‘διόρθωσε’ το ιερό κείμενο κι εμμέσως επετίμησε τον προφήτη Νάθαν που προσκύνησε τον βασιλέα Δαυίδ, αλλά και τον τελευταίο που απεδέχθη την προσκύνηση.  

                   Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΕΑ

«Και πάσα η σύναξις ευλόγησε Κύριον τον Θεόν τών πατέρων αυτών, και κύψαντες, προσεκύνησαν τον Κύριον και τον βασιλέα» (Α΄ Χρον. 29:20 Μετάφραση Νεοφύτου Βάμβα).

«Και όλη η εκκλησία ευλόγησε τον Ιεχωβά, τον Θεό τών προπατόρων τους, και προσκύνησε και πρόσπεσε στον Ιεχωβά και στον βασιλιά» (Α΄ Χρον. 29:20 Μ.Ν.Κ.).

   Το νόημα είναι σαφές. Η σύναξη τών Ισραηλιτών, με μία κίνηση, προσκύνησε ταυτοχρόνως τον Κύριο και τον βασιλέα. Ενώ λοιπόν εις το θεόπνευστο Εβραϊκό κείμενο η προσκύνηση αποδίδεται εις τον Κύριο ΚΑΙ τον βασιλέα, η Μ.Ν.Κ. αποδίδει την προσκύνηση μόνο εις τον Κύριο!!! Η Σκοπιά, δηλαδή, μετέθεσε το ρήμα ‘πρόσπεσε’ μετά την προσκύνηση, ενώ εις το κείμενο προηγείται η πρόπτωση, ώστε να παροδηγηθούν οι αναγνώστες, ότι η σύναξη τών Ισραηλιτών προσκύνησε τον Ιεχωβά Θεό κι απλώς πρόσπεσε εις τον βασιλέα!  

   Εις το κείμενο υπάρχει λογική ακολουθία. Οι Ισραηλίτες έκλιναν τα γόνατά τους και εις την συνέχεια, με μία κίνηση, κλίνοντας την κεφαλή τους, προσκύνησαν τον Θεό και το βασιλέα τους! Με την ίδια εξωτερική κίνηση απέδωσαν λατρευτική σημασία προς τον Θεό και τιμητική προς τον βασιλέα τους. Τον Θεό προσκύνησαν με απόλυτη έννοια, λατρευτικώς, τον δε βασιλέα προσκύνησαν με σχετική έννοια, απλώς για να δείξουν σεβασμό! Η διάκριση έγινε εις την συνείδησή τους. Υπάρχουν λοιπόν δύο είδη τιμής και προσκυνήσεως, η απόλυτη και η σχετική. Εις τούς αγίους, η ίδια η Γραφή, αποδίδει σχετική τιμή και προσκύνηση.

   Αυτό όμως το περιστατικό τής προσκυνήσεως αντιστρατεύεται εις την διδασκαλία τής Σκοπιάς, ότι δηλαδή η προσκύνηση είναι μόνο μία κι αποδίδεται εις τον Θεό, γι’ αυτό κι έθεσε το ρήμα ‘πρόσπεσε’ μετά την προσκύνηση, ώστε οι αναγνώστες να οδηγηθούν εις το συμπέρασμα, ότι δεν απεδόθη προσκύνηση εις τον βασιλέα!   

                     Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΙΩΑΝΝΗ

«Και έπεσα έμπροσθεν τών ποδών αυτού προσκυνήσαι αυτώ. Και λέγει μοι· Όρα μη! Σύνδουλός σού ειμι και τών αδελφών σου τών εχόντων την μαρτυρίαν Ιησού. Τω Θεώ προσκύνησον. Η γαρ μαρτυρία τού Ιησού εστι το πνεύμα τής προφητείας» (Αποκ. 19:10) δηλαδή «Έπεσα δε μπροστά εις τα πόδια του για να τον προσκυνήσω (τον άγγελο). Αλλά μού λέγει: ‘Πρόσεχε. Μη’! Είμαι σύνδουλος με σένα, καθώς και με τούς αδελφούς σου, οι οποίοι δίνουν την μαρτυρία για τον Ιησού. Τον Θεό να προσκυνήσεις. Διότι ο σκοπός τής προφητείας είναι η τιμή προς τον Ιησού (ή η δόξα τού Ιησού)».

«Τότε έπεσα κάτω μπροστά στα πόδια του για να τον λατρέψω. Αλλά μου λέει: ‘Πρόσεχε! Μην το κάνεις αυτό! Εγώ απλώς είμαι σύνδουλος δικός σου και των αδελφών σου οι οποίοι έχουν το έργο της επίδοσης μαρτυρίας για τον Ιησού. Τον Θεό λάτρεψε· διότι εκείνο που εμπνέει την προφητεία είναι το να δοθεί μαρτυρία για τον Ιησού’» (Αποκ. 19:10 Μ.Ν.Κ.).

   Πριν σχολιάσουμε την Μ.Ν.Κ. οφείλουμε να ενημερώσουμε, ότι το συγκεκριμένο χωρίο είναι ένα εκ τών δυσκολοτέρων τής Καινής Διαθήκης, κι όσοι από τούς αναγνώστες τής παρούσης απαντήσεως παραξενευθούν ως προς την μετάφραση που δώσαμε, τούς προτείνουμε να επισκευθούν τα blog τής Ιεράς ημών Μητροπόλεως (www.agiaparaskeyh.blogspot.gr και www.i-m-sidhrokastrou.blogspot.gr) και να αναγνώσουν την λεπτομερή ανάλυση τού ανωτέρω χωρίου εις την μελέτη Νο4 τού Ειδικού Συνεργάτου ημών Γεωργίου Τσιμπιρίδη με τον τίτλο «Η προσκύνηση τού αγγέλου από τον Απόστολο Ιωάννη. Λεπτομερής ανάλυση και ερμηνεία τού δυσνόητου χωρίου Αποκ. 19:10 που δικαιώνει την Ορθοδοξία, εν σχέσει προς τούς ετεροδόξους, ως προς την τιμητική προσκύνηση αγίων προσώπων και αναδεικνύει περιτράνως την Θεότητα τού Χριστού, την οποίαν αρνούνται πεισματικά οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά». Εις αυτήν την μελέτη μπορεί ο κάθε ενδιαφερόμενος να αναγνώσει και να αντλήσει την κατάλληλη επιχειρηματολογία που υποστηρίζει και δικαιώνει την συγκεκριμένη νεοελληνική απόδοση.

   Όσον αφορά τώρα εις την Μ.Ν.Κ. παρατηρούμε, ότι το ρήμα ‘προσκυνήσαι’ τού αρχαίου κειμένου, έχει αποδοθεί ως ‘να λατρέψω’, υπονοώντας δι’ αυτού τού τρόπου, τον Απόστολο Ιωάννη ως ειδωλολάτρη εφόσον εμπίπτει εις λατρεία κτίσματος, όπως είναι ο άγγελος! Αυτός δηλαδή που βροντοφώναζε εις την Επιστολή του «Τεκνία, φυλάξατε εαυτούς από τών ειδώλων» (Α΄ Ιωάν. 5:20), αυτός που έγραψε το πιο υψηλό και το πιο μεγαλήγορο κείμενο τής Καινής Διαθήκης, αλλά και όλης τής Αγίας Γραφής, το Ευαγγέλιο με τα υψηλότερα θεολογικά νοήματα, το Ευαγγέλιο με τα περισσότερα παράδοξα λόγια και νοήματα, ώστε φυσικώς και ανθρωπίνως δεν ήτο δυνατόν να έλθουν εις την διάνοια ανθρώπου, έννοιες αδιανόητες κι ανεπινόητες, ο ένας από τούς τρεις που η εκκλησία απένειμε τον τίτλο ‘ΘΕΟΛΟΓΟΣ’, ΔΕΝ ΗΞΕΡΕ ΤΗΝ ΒΑΣΙΚΟΤΕΡΑ ΤΩΝ ΕΝΤΟΛΩΝ, ότι η προσκύνησις κτισμάτων απαγορεύεται (εφόσον «Κύριον τον Θεόν σου προσκυνήσεις και αυτώ μόνω λατρεύσεις» Ματθ. δ:10)!!!

   Κι όχι μόνον η Σκοπιά ανερυθριάστως υπονοεί τον Ιωάννη ειδωλολάτρη ΜΙΑ ΦΟΡΑ, αλλά τον υπονοεί ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΑ ΦΟΡΑ, εφόσον η συγκεκριμένη στοιχομυθία μεταξύ αγγέλου και Ιωάννου επαναλαμβάνεται τρία κεφάλαια παρακάτω, με τον Ιωάννη να προσκυνάει πάλι τον άγγελο κι ο τελευταίος από ταπείνωση να την αποκρούει. Ας ‘απολαύσουμε’ την μετάφραση τής Σκοπιάς εις τον επίμαχο διάλογο:

«Και αφού άκουσα και είδα, έπεσα κάτω για να προσφέρω λατρεία μπροστά στα πόδια του αγγέλου που μου έδειχνε αυτά τα πράγματα. Αλλά μου λέει: ‘Πρόσεχε! Μην το κάνεις αυτό! Εγώ απλώς είμαι σύνδουλος δικός σου και των αδελφών σου που είναι προφήτες και εκείνων που τηρούν τα λόγια αυτού του ρόλου. Τον Θεό λάτρεψε’» (Αποκ. 22:8-9 Μ.Ν.Κ.).

   Όπως ευκόλως καταλαβαίνει ο κάθε απροκατάληπτος αναγνώστης, η διανοητική ικανότητα τού Αποστόλου Ιωάννη έχει υποτιμηθεί εις τέτοιον βαθμό από την Σκοπιά, ώστε η πρώτη νουθεσία τού αγγέλου να μην είναι αρκετή ώστε να καταλάβει, ότι η προσκύνηση κτισμάτων απαγορεύεται, αλλά έπρεπε να επαναλάβει την ίδια ακριβώς προσκύνηση, να εμπέσει δηλαδή δευτέρα φορά εις ειδωλολατρία (!!!) και να ακούσει την ίδια ακριβώς νουθεσία ώστε να εννοήσει τελικά (;) ότι δεν πρέπει να προσκυνάει κτίσματα!

   Η Σκοπιά, δηλαδή, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δεν διστάζει να διακηρύσσει τον Ιωάννη ειδωλολάτρη (και μάλιστα δύο φορές), αρκεί να πείσει τούς αναγνώστες της ότι δεν υφίσταται τιμητική ή σχετική προσκύνηση προς άγια πρόσωπα, κι ότι τοιαύτη προσκύνηση είναι ειδωλολατρία! Και για να το ‘αποδείξει’ αυτό ερμηνεύει την ενέργεια τού Θεοπνεύστου Αποστόλου με απόδοση λατρείας, χωρίς να την ενδιαφέρουν οι συνέπειες που συμπαρασύρει κάτι τέτοιο, όσον αφορά εις το πρόσωπο τού Ιωάννου, ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΣΕΙ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ!

   Και εις τις δύο περιπτώσεις (Αποκ. 19:10 και 22:8-9) ο Απόστολος εγνώριζε, ότι το πρόσωπο το οποίο έβλεπε και άκουγε ήτο άγγελος, και μάλιστα εις το όραμα τής ιεράς Αποκαλύψεως είχε ρόλο σπουδαιότερο τού ρόλου τών άλλων αγγέλων, αφού αυτός ο άγγελος ήταν η δευτέρα αυθεντία εις την Ιερά Αποκάλυψη μετά τον Ιησού Χριστό, τρίτης αυθεντίας όντος αυτού τού Ιωάννου (Αποκ. 1: 1-2). ΟΡΘΩΣ, λοιπόν, έπραξε ο Ιωάννης κι έπεσε να προσκυνήσει τον εν λόγω άγγελο από ΕΥΛΑΒΕΙΑ, ΟΡΘΩΣ δε έπραξε ο άγγελος και αρνήθηκε την προσκύνηση από ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. Συνεπώς και οι δύο έπραξαν καλώς. Παρόμοια περίπτωση είναι αυτή εις τις Πράξ. 10: 25-26 (την οποίαν αναλύουμε ευθύς αμέσως), κατά την οποίαν ο Κορνήλιος προσκύνησε τον Πέτρο, προφανώς εκ ΣΕΒΑΣΜΟΥ, ο δε Πέτρος απεποιήθη την προσκύνηση, προφανώς εκ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗΣ.

   Όλα αυτά τα παραδείγματα μάς επιβεβαιώνουν, ότι η Εταιρία Σκοπιά, εις την λεγομένη Μ.Ν.Κ., έχει ΣΚΟΠΙΜΩΣ μεταφράσει το ιερό κείμενο κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να πείσει τούς ακολούθους της για την εγκυρότητα τής διδασκαλίας της ως προς την τιμητική προσκύνηση κτισμάτων, ότι δηλαδή εμπίπτει ΚΑΙ ΑΥΤΗ εις το επίπεδο τής ειδωλολατρίας κι άρα απαγορεύεται από τον Θεό.

                Η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΑΤΟΝΤΑΡΧΟΥ ΚΟΡΝΗΛΙΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ

   Προκειμένου η Σκοπιά να πείσει τούς ακολούθους της, ότι δεν υπάρχει τιμητική ή σχετική προσκύνηση εις την Γραφή, κι ότι η οποιαδήποτε προσκύνηση εμπίπτει εις το επίπεδο τής λατρείας, διαστρεβλώνει το περιστατικό τής συναντήσεως τού Κορνηλίου με τον Απόστολο Πέτρο, ερμηνεύοντας την προσκύνηση τού Εκατοντάρχου ως απόδοση λατρείας, γράφοντας τα εξής: 

«Εντούτοις, οι απόστολοι του Ιησού Χριστού αρνήθηκαν να επιτρέψουν σε άλλους να προσπέσουν ενώπιόν τους, και αυτό επειδή, στις αναφερόμενες περιπτώσεις, η προσκύνηση μέχρις εδάφους είχε σκοπό την απόδοση λατρείας, σαν να ανήκε στους ίδιους τους αποστόλους η δύναμη του αγίου πνεύματος την οποία διέθεταν και η οποία επιτελούσε τις θεραπείες και τα άλλα δυναμικά έργα. Οι απόστολοι αντιλαμβάνονταν ότι η εν λόγω δύναμη προερχόταν από τον Θεό και ότι η τιμή για αυτά τα πράγματα έπρεπε να αποδίδεται σε εκείνον και κάθε λατρεία να απευθύνεται στον Ιεχωβά μέσω του Ιησού Χριστού, τον οποίο απλώς εκπροσωπούσαν.—Πρ 10:25, 26» (Ενόραση, τόμ.2, σελ.1017-1018).

   Ο κάθε απροκατάληπτος αναγνώστης μπορεί να εννοήσει, ότι η προσκύνηση τού Κορνηλίου δεν είχε καμία σχέση με τις ερμηνευτικές γελοιότητες που προσπαθεί να περάσει η Σκοπιά εις τούς αναγνώστες, εφόσον ούτε περί Αποστόλων και τών σημείων που επιτελούσαν ήξερε κάτι, ούτε περί Αγίου Πνεύματος και τών χαρισμάτων Του. Το κείμενο αναφέρει απλώς ότι ήτο «ευσεβής και φοβούμενος τον Θεόν» (στίχ.2) κάτι που σημαίνει, ότι από το φως τής λογικής και τής συνειδήσεως, αλλά και από την διδασκαλία τού Ιουδαϊσμού, είχε οδηγηθεί εις την μονοθεΐα. Πίστευε δηλαδή εις τον Θεό τών Εβραίων, χωρίς όμως να γίνει προσύλητος τού Ιουδαϊσμού και να περιτμηθεί.

   Άλλωστε, εάν είχε ακούσει περί τών Αποστόλων και τών σημείων που επιτελούσαν, ως θεοσεβής που ήτο, φρονούμε ότι πρώτος αυτός ο ίδιος θα είχε εκδηλώσει το ενδιαφέρον του προς συνάντηση αυτών. Οπότε, η προσκύνηση που κάνει ενώπιον τού Αποστόλου, δεν έχει κάποια σχέση ούτε με λατρεία εις το πρόσωπο τού Πέτρου, ούτε με τα υπόλοιπα άσχετα που γράφει η Σκοπιά, αλλά ο Κορνήλιος, γνωρίζοντας την Ιουδαϊκή πίστη και φοβούμενος τον αληθινό Θεό, καλώς έπραξε και προσκύνησε τον Απόστολο ως ένδειξη σεβασμού εις τον απεσταλμένο Του, και καλώς έπραξε ο Πέτρος κι απέκρουσε την προσκύνηση (όπως άλλωστε έκανε και ο άγγελος εις τον Ιωάννη), διότι έτσι έδειξε ταπείνωση.

                   ΟΙ ΚΑΤΑΦΑΝΕΙΣ ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΕΙΣ ΤΙΣ ΟΠΟΙΕΣ ΠΕΦΤΕΙ Η ΣΚΟΠΙΑ

   Εάν όμως, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ισχύουν αυτά που αντέγραψε ο κύριος Κάλλιος από το Ενόραση: «Από τα παραπάνω παραδείγματα γίνεται σαφές ότι ο εν λόγω εβραϊκός όρος από μόνος του δεν έχει κατ’ ανάγκη θρησκευτική χροιά ούτε υποδηλώνει οπωσδήποτε λατρεία. Η προσκύνηση ανθρώπων ως πράξη απόδοσης σεβασμού ήταν αποδεκτή, αλλά η προσκύνηση οποιουδήποτε άλλου ως Θεού πέραν του Ιεχωβά απαγορευόταν από αυτόν» (τόμ.2, σελ.784 η υπογράμμιση δική μας), ότι δηλαδή απαγορεύεται μόνον η προσκύνηση ΠΟΥ ΘΕΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΕΙΣ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ, γιατί τότε αλλοιώνει μεταφραστικά τα χωρία που αναφέραμε ανωτέρω κι έτσι θολώνει τα νερά εις τούς αναγνώστες, ως προς την αλήθεια, ότι η Γραφή αποδέχεται τελικά και αναγνωρίζει την λεγομένη σχετική ή τιμητική προσκύνηση;

   Γιατί εις τον Ιησού τού Ναυή η Σκοπιά αναγνωρίζει το δικαίωμα τής τιμητικής προσκυνήσεως προς τον απεσταλμένο ‘αγγέλο τού Κυρίου’ (Ιησ. Ναυή 5:14), ενώ αντιστοίχως εις τον Ιωάννη, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΑΞΗ, την θεωρεί λατρεία και άρα αυτόν που την επιτελεί ειδωλολάτρη; Ας διαβάσουμε το έντυπό της για τού λόγου το ασφαλές:

«Ο Ιησούς του Ναυή πρόσπεσε σε έναν άγγελο - έναν ‘άρχοντα του στρατεύματος του Ιεχωβά’ - δηλαδή προσκύνησε μέχρις εδάφους, όχι για να τον λατρέψει, αλλά σε αναγνώριση του ανώτερου αξιώματος του αγγέλου και του γεγονότος ότι προφανώς τον είχε στείλει ο Ιεχωβά ως κομιστή κάποιας προσταγής για τον ίδιο - Ιη 5:14» (Ενόραση, τόμ.2, σελ.1017 η υπογράμμιση δική μας).

   Γιατί, λοιπόν, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, η προσκύνηση τού Ιησού τού Ναυή ΔΕΝ αποτελεί για την Σκοπιά πράξη λατρείας (άρα η προσκύνηση είναι σχετική ή τιμητική), ενώ αντιθέτως η αντίστοιχη προσκύνηση τού Ιωάννη εις την Αποκάλυψη αποτελεί πράξη λατρείας;

«Ο άγγελος τον οποίο έστειλε ο Ιησούς Χριστός να μεταφέρει την Αποκάλυψη στον Ιωάννη εφάρμοσε την αρχή ότι η λατρεία του ανθρώπου ανήκει μόνο στον Θεό, αρνούμενος να δεχτεί λατρεία από τον Ιωάννη» (Ενόραση, τόμ.2, σελ.1018)

Με ‘δύο μέτρα και δύο σταθμά’ μεταχειρίζεται τα περιστατικά τής Γραφής η Εταιρία Σκοπιά;

                 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ κ.ΚΑΛΛΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ

1) «Συνεπώς, στις εβραϊκές γραφές, όταν ορισμένοι υπηρέτες του Ιεχωβά πρόσπεσαν σε αγγέλους, το έκαναν απλώς για να δείξουν ότι τους αναγνώριζαν ως εκπροσώπους του Θεού και όχι για να τους προσκυνήσουν ως θεούς» (Ενόραση, τόμ.2, σελ.784).

   Γιατί, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, αυτή η διαπίστωση τής Σκοπιάς ισχύει μόνον για την Παλαιά και όχι και για την Καινή Διαθήκη; Γιατί η προσκύνηση τού Κορνηλίου εις τον Πέτρο, αλλά και αυτή τού Ιωάννου εις τον άγγελο, τον οδηγό του εις την Αποκαλύψη, να μην εμπίπτει εις αυτήν την κατηγορία κι εξήγηση (τής εκπροσωπήσεως δηλαδή τού Θεού), αλλά θα πρέπει σώνει και καλά να αποτελεί λατρεία;

   Τελικά ισχύουν αυτά που γράφει το Ενόραση, ότι «Η λέξη προσκυνέω του ελληνικού κειμένου παρουσιάζει μεγάλη αντιστοιχία με την εβραϊκή λέξη χισταχαβάχ, καθώς εκφράζει την έννοια της απόδοσης σεβασμού και, ενίοτε, της λατρείας. Ο όρος προσκυνέω χρησιμοποιείται σε σχέση με την προσκύνηση ενός δούλου προς έναν βασιλιά (Ματ 18:26)…πρέπει να λαμβάνονται υπόψη τα συμφραζόμενα προκειμένου να προσδοριστεί αν το ρήμα προσκυνέω αναφέρεται απλώς σε εκδήλωση μεγάλου σεβασμού ή σε έκφραση θρησκευτικής λατρείας»; (Ενόραση, τόμ.2, σελ.193, 785 η υπογράμμιση δική μας)

   Υπάρχει τελικά, αγαπητοί Μάρτυρες τού Ιεχωβά, εις την Καινή Διαθήκη προσκύνηση που να μην έχει σχέση με απόδοση λατρείας, αλλά με ‘εκδήλωση μεγάλου σεβασμού’ ναι ή όχι; Μάλλον ναι, διότι το Ενόραση αναφέρει το παράδειγμα τής προσκυνήσεως ενός δούλου προς έναν βασιλέα (Ματθ. 18:26)! Κι εφόσον υπάρχει, γιατί οι προσκύνηση τού Ιωάννη εις τον άγγελο καθώς και αυτή τού Κορνηλίου εις τον Πέτρο δεν υπάγονται εις αυτήν την προσκύνηση, δηλαδή ως ‘εκδήλωση μεγάλου σεβασμού’;

2) Από την άλλη πλευρά, η ενέργεια εκείνων ‘από τη συναγωγή του Σατανά’ που αναγκάζονται ‘να έρθουν και να προσκυνήσουν’ μπροστά στα πόδια των Χριστιανών σαφώς δεν αποτελεί λατρεία» (Ενόραση, τόμ.2, σελ.785 η υπογράμμιση δική μας).

   Τελικά, κύριε Κάλλιο, μπορείτε εσείς ή οποιοσδήποτε άλλος να μάς εξηγήσετε εις τί διέφερε η προσκύνηση τών Ιουδαίων ‘εκ τής συναγωγής τού Σατανά’ (Αποκ. 3:14) από αυτήν τού Κορνηλίου εις τον Πέτρο ή από αυτήν τού Ιωάννη εις τον άγγελο; Διότι για να μην αποτελεί λατρεία η προσκύνηση τών Ιουδαίων εις τον επίσκοπο τής Φιλαδελφείας, ενώ η προσκύνηση τών υπολοίπων να αποτελεί, η λογική λέει ότι πρέπει να διαφέρει σε κάτι. Μπορείτε να μάς υποδείξετε σε τί διαφέρει; 

                      ΤΑ ΑΚΑΤΑΛΑΒΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΣΚΟΠΙΑΣ  

                                   ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΗ ΕΞΗΓΗΣΗ

3) Για να διευκολύνουμε τούς αγαπητούς Μάρτυρες, θα παραθέσουμε ΕΜΕΙΣ την εξήγηση τής Οργανώσεως, με την παράκληση όμως να μάς εξηγήσουν τα ακαταλαβίστικα τής Σκοπιάς τα οποία ακολουθούν ευθύς αμέσως:

«Αν και διάφοροι αρχαίοι προφήτες, καθώς και άγγελοι, είχαν δεχτεί προσκύνηση, ο Πέτρος εμπόδισε τον Κορνήλιο να τον προσκυνήσει, ο δε άγγελος (ή οι άγγελοι) του οράματος του Ιωάννη εμπόδισε τον Ιωάννη δύο φορές να κάνει το ίδιο, αποκαλώντας τον εαυτό του ‘σύνδουλο’ και καταλήγοντας με την προτροπή: «Τον Θεό λάτρεψε [τῷ Θεῷ προσκύνησον, Κείμενο]». (Πρ 10:25, 26· Απ 19:10· 22:8, 9) Είναι προφανές ότι η έλευση του Χριστού εισήγαγε νέες σχέσεις που τροποποίησαν τους κανόνες συμπεριφοράς μεταξύ των υπηρετών του Θεού. Αυτός δίδαξε τους μαθητές του ότι ‘ένας είναι ο δάσκαλός σας, ενώ όλοι εσείς είστε αδελφοί . . . Ηγέτης σας είναι ένας, ο Χριστός’ (Ματ 23:8-12), διότι στο δικό του πρόσωπο εκπληρώθηκαν οι προφητικοί χαρακτήρες και εξεικονιστικοί τύποι, όπως είπε ο άγγελος στον Ιωάννη: ‘Εκείνο που εμπνέει την προφητεία είναι το να δοθεί μαρτυρία για τον Ιησού’. (Απ 19:10) Ο Ιησούς ήταν ο Κύριος του Δαβίδ, ο μεγαλύτερος από τον Σολομώντα, ο προφήτης που ήταν μεγαλύτερος από τον Μωυσή. (Λου 20:41-43· Ματ 12:42· Πρ 3:19-24) Η προσκύνηση που αποδόθηκε σε εκείνους τους ανθρώπους προεικόνιζε την προσκύνηση που οφείλεται στον Χριστό. Ορθά, λοιπόν, αρνήθηκε ο Πέτρος να αφήσει τον Κορνήλιο να τον εξυψώσει περισσότερο από όσο έπρεπε.

Παρόμοια και ο Ιωάννης, λόγω του ότι είχε ανακηρυχτεί δίκαιος, ή αλλιώς είχε δικαιωθεί, από τον Θεό ως χρισμένος Χριστιανός, καλεσμένος να είναι ουράνιος γιος του Θεού και μέλος της Βασιλείας, είχε διαφορετική σχέση με τον άγγελο (ή τους αγγέλους) της Αποκάλυψης από εκείνη που είχαν οι Ισραηλίτες με τους αγγέλους οι οποίοι εμφανίστηκαν σε αυτούς στο παρελθόν. Ο άγγελος (ή οι άγγελοι) προφανώς αναγνώρισε αυτή την αλλαγή στις σχέσεις όταν απέρριψε την προσκύνηση του Ιωάννη» (Ενόραση, τόμ.2, σελ.785).

4) Μπορεί κάποιος Μάρτυρας τού Ιεχωβά να μάς εξηγήσει, ποιοι κανόνες συμπεριφοράς ίσχυαν ΠΡΟ Χριστού μεταξύ τών υπηρετών τού Θεού και πού ακριβώς αναγράφονται ή υπαινίσσονται αυτοί εις το κείμενο τής Γραφής;

5) Η έλευση τού Χριστού με ποιον τρόπο επηρρέασε ή τροποποίησε αυτούς τούς κανόνες;

6) Τί σχέση έχει η ρήση τού Χριστού που επικαλείται το Ενόραση «‘ένας είναι ο δάσκαλός σας, ενώ όλοι εσείς είστε αδελφοί . . . Ηγέτης σας είναι ένας, ο Χριστός’ (Ματ 23:8-12)» με την τροποποίηση τών κανόνων συμπεριφοράς εις την Καινή Διαθήκη, μεταξύ τών υπηρετών τού Θεού, εν σχέση πάντα με αυτά που ίσχυαν εις την Παλαιά Διαθήκη;

7) Το ότι εις το πρόσωπο τού Χριστού ‘εκπληρώθηκαν οι προφητικοί χαρακτήρες και εξεικονιστικοί τύποι’ τί σχέση έχει με την ‘τροποποίηση τών κανόνων συμπεριφοράς μεταξύ των υπηρετών του Θεού’ κατά την περίοδο τής Καινής Διαθήκης;

8) Τί σχέση έχει η ρήση τού αγγέλου εις τον Απόστολο Ιωάννη «Η γαρ μαρτυρία τού Ιησού εστι το πνεύμα τής προφητείας» (Αποκ. 19:10) δηλαδή «Διότι ο σκοπός τής προφητείας είναι η τιμή προς τον Ιησού (ή η δόξα τού Ιησού)» με αυτό που γράφει στο Ενόραση, ότι «στο δικό του πρόσωπο εκπληρώθηκαν οι προφητικοί χαρακτήρες και εξεικονιστικοί τύποι»;

 9) Πού αναφέρει ή υπαινίσσεται η Γραφή, ότι «Η προσκύνηση που αποδόθηκε σε εκείνους τους ανθρώπους (Δαυίδ, Σολομώντα, Μωυσή) προεικόνιζε την προσκύνηση που οφείλεται στον Χριστό»;

10) Πώς συνδέεται η εξύψωση τού Πέτρου από τον Κορνήλιο, που θα εγένετο δια τής προσκυνήσεως, με όλα τα ανωτέρω προαναφερθέντα ακαταλαβίστικα τής Σκοπιάς;

11) Το ότι ο Ιωάννης ήτο χρισμένος με το Πεύμα τού Θεού, αυτό πώς επηρεάζει ή διαφοροποιεί την σχέση του με τον άγγελο εν σχέσει με αυτήν ‘που είχαν οι Ισραηλίτες με τους αγγέλους οι οποίοι εμφανίστηκαν σε αυτούς στο παρελθόν’;

12) Και εν κατακλείδι, όλα αυτά τα ακαταλαβίστικα τής Σκοπιάς, τί σχέση έχουν και πώς απορρίπτουν την τιμητική ή σχετική προσκύνηση που σε πολλά σημεία κάνει λόγο η Καινή Διαθήκη;

Υπάρχει κάποιος Μάρτυρας τού Ιεχωβά να ‘αποκωδικοποιήσει’ και να μάς δώσει μερικές ικανοποιητικές εξηγήσεις εις όλες αυτές τις ασυναρτησίες τής Σκοπιάς;